Ablacja redukuje ryzyko wystąpienia nawrotu VT, hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych, zgonu u osób z kardiomiopatią i monomorficznym VT ze wskazaniami do ICD. Autorzy badania PAUSE-SCD włączyli 180 chorych kardiomiopatią i monomorficznym VT ze wskazaniami do ICD, których zrandomizowano w stosunku 1:1 do ablacji podłoża arytmii i implantacji ICD lub klasycznej farmakoterapii i implantacji ICD. Łącznie 47 osób nie zgodziło się na implantację ICD i byli obserwowani po ablacji. Pierwszorzędowym punktem końcowym był nawrót VT, hospitalizacja z przyczyn sercowo-naczyniowych lub zgon. W badanej populacji 81% stanowili mężczyźni, średnia wieku wyniosła 55 lat, a średnia frakcja wyrzutowa – 40%. Ok. 1/3 badanych miała kardiomiopatię niedokrwienną, 1/3 – nieniedokrwienną, a 1/3 arytmogenną kardiomiopatię prawej komory. Ablacja została wykonana średnio 2 dni przed implantacją ICD (IQR 5 dni przed do 14 dni po). W 31-miesięcznej obserwacji złożony punkt końcowy wystąpił u 49,3% osób z grupy ablacji i 65,5% z grupy kontrolnej (HR 0,58, 95% CI 0,29-0,90, p =0,04), co było związane z redukcją wyładowań ICD w grupie ablacji (HR 0,51, 95% CI 0,29-0,90, p=0,02). Nie stwierdzono różnic w śmiertelności ani w hospitalizacjach. Powikłania związane z ablacją wystąpiły u ponad 8% chorych.
https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCULATIONAHA.122.060039
