AHRE często występują u pacjentów z ICD i CRT-D, którzy nie mają rozpoznanej tachyarytmii przedsionkowej i zwiększają ponad dwukrotnie ryzyko zgonu. Autorzy z Pekinu obserwowali przez ponad 4,2 roku 343 pacjentów z ICD lub CRT-D bez wywiadu migotania przedsionków, trzepotania przedsionków ani częstoskurczu przedsionkowego. Porównali następnie 2 grupy pacjentów: pierwszą, u której wystąpił co najmniej 1 AHRE trwający ≥15 minut i drugą, u której nie stwierdzono AHRE. AHRE wystąpiły u 142 (36,2%) osób. Zmarły 44 osoby (35,5%) w grupie AHRE i 43 z 219 (19,6%) z grupy bez AHRE (p=0,001). W analizie wieloczynnikowej pacjenci z AHRE mieli 2,4-krotnie wyższe ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych (95% CI 1,23-4,67, p=0,01) i 2,3-krotnie wyższą śmiertelność całkowitą (95% CI 1,49-3,59, p<0,001). Kolejne analizy wykazały, że prezentowany związek był istotny statystycznie u osób z ładunkiem AHRE ≥6 godzin, ale nie wśród chorych z ładunkiem AHRE 15 minut – 6 godzin. Autorzy zwrócili uwagę, że nawet po wykluczeniu osób z później zdiagnozowanym klinicznie miotaniem przedsionków w trakcie obserwacji pacjenci z AHRE wciąż mieli wyższe ryzyko zgonu niż osoby bez AHRE.
