Implantacja elektrody komorowej w okolicę lewej odnogi pęczka Hisa nie wpływa negatywnie na działanie algorytmu CLS. Dell’Era i wsp. ocenili retrospektywnie grupę 43 pacjentów z LBBAP: 24 z nich miało układ DDD-CLS, a 19 – DDD bez CLS. Przeanalizowano wykresy rozkładu tętna na podstawie danych uzyskanych z pojedynczej kontroli obejmującej przeszło 30-dniową obserwację. W grupie DDD-CLS odsetek stymulacji przedsionkowej był wyższy w porównaniu z trybem stymulacji DDD (mediana 58%, IQR 29-83% vs. 13%; IQR 10-26%; p = 0,001). W grupie CLS pobudzenia wystymulowane były obecne we wszystkich ocenianych przedziałach częstotliwości. Natomiast rozkład pobudzeń był podobny między grupami (p = 0,643), co wiązało się ze zbliżoną średnią częstością akcji serca (72/min, IQR 70-77 vs. 73/min, IQR 65-75, p = 0,615). Autorzy podkreślają, że algorytm CLS zapewnia fizjologiczną stymulację będącą odpowiedzią na zmiany zachodzące w układzie autonomicznym.
Algorytm CLS skutecznie moduluje częstość stymulacji pacjentów z LBBAP
