Autor: Łukasz Januszkiewicz
Dlaczego warto przeczytać: S-ICD nie jest gorszy od przezżylnego ICD biorąc pod uwagę poważne powikłania ? na to wskazują wyniki prospektywnego badania z randomizacją przedstawionego w sesji Late-Breaking Clinical Trials HRS 2020. W 39 ośrodkach w Europie i USA włączono 849 pacjentów powyżej 18 roku życia ze wskazaniem do implantacji ID w klasie I lub IIa w prewencji pierwotnej lub wtórnej nagłego zgonu sercowego. Wyłączono osoby ze wskazaniem do stymulacji i tych, którzy nie przeszli skriningu S-ICD. Pierwszorzędowym punktem końcowym były powikłania i nieadekwatne terapie oceniane w ciągu 4 lat. Średnia wieku wyniosła 63 lata, w obu grupach ok. 20% stanowili pacjenci ze wskazaniem do implantacji ICD w prewencji wtórnej, ok. 70% osób miało kardiomiopatię niedokrwienną. W grupie S-ICD pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 15,1%, a w grupie przezżylnego ICD u 15,7% (HR 0,99, 95% CI 0,71-1,39, p=0,01). Powikłania związane z elektrodą były rzadsze w grupie S-ICD ? 1,4% w porównaniu z 6,6% w grupie przezżylnego ICD (HR 0,24, 95% CI 0,10-0,54, p=0,001). Śmiertelność była zbliżona w obu grupach (16,4% vs. 13,1%, HR 1,23, 95% CI 0,89-1,70, p=0,20).
