Badanie PRESERVE EF: jakim pacjentom z frakcją wyrzutową ? 40% ICD przynosi korzyści?

doniesienia medialne

Autor: dr n. med. Łukasz Januszkiewicz

Mimo że większość nagłych zgonów sercowych występuje wśród osób z frakcją wyrzutową lewej komory ? 40% wciąż nie ma zaleceń, które pomogłyby wyselekcjonować z tej grupy subpopulację mogącą odnieść korzyści z implantacji ICD. 

Lekarze z Grecji przeprowadzili wieloośrodkowe badanie obserwacyjne, które miało na celu stratyfikację ryzyka nagłego zgonu sercowego pacjentów po zawale serca z frakcją wyrzutową lewej komory ? 40%. Wykluczono osoby ze wskazaniem do implantacji ICD w ramach prewencji pierwotnej lub wtórnej, pacjentów ze stymulatorem serca, z utrwalonym lub długo trwającym migotaniem przedsionków, z wywiadem omdleń/stanów przedomdleniowych w ciągu ostatnich 6 miesięcy, z nowotworem, niewydolnością wątroby, schyłkową niewydolnością nerek, chorobą reumatoidalną, dysfunkcją tarczycy. U wszystkich chorych oceniono obecność nieinwazyjnych czynników ryzyka: 

– > 30 przedwczesnych pobudzeń komorowych w 24-godzinnym Holterze EKG,

– nieutrwalonego częstoskurczu komorowego w 24-godzinnym Holterze EKG,

– dwóch z trzech dodatnich kryteriów dla późnych potencjałów, 

– wydłużonego odstępu QTc (> 440 ms dla mężczyzn i > 450 ms dla kobiet),

– zwiększonego alternansu załamka T (? 65 ?V w dwóch kanałach holterowskich),

– obniżonej zmienności rytmu serca (odchylenie standardowe prawidłowych odstępów RR ? 7 5 ms w 24-godzinnym Holterze EKG),

– nieprawidłowej zdolności deceleracji z nieprawidłową turbulencją rytmu (? 4,5 ms, turbulencja ? 0%).

W przypadku znalezienia co najmniej jednego z ww. czynników ryzyka pacjentów kierowano na programowaną stymulację komór. Jeśli podczas badania wyindukowano utrwaloną arytmię komorową, proponowano implantację ICD. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie utrwalonego częstoskurczu komorowego/migotania komór, adekwatnej interwencji ICD lub nagłego zgonu sercowego. 

Do badania włączono 575 chorych o średniej wieku 57 lat, ze średnią frakcją wyrzutową 50,8%. U 204 (35,5%) z nich stwierdzono co najmniej jeden czynnik ryzyka. Spośród nich 52 (25,5%) nie zgodziło się na programowaną stymulację komór. Zabieg ten wykonano u pozostałych 152 chorych ? u 41 pacjentów (27%) wyindukowano arytmię komorową. ICD implantowano u 37 chorych (90,2%), czterech pacjentów nie zgodziło się na zabieg. 

W trakcie obserwacji trwającej średnio 32 miesiące nie wystąpił żaden nagły zgon sercowy. U dziewięciu chorych (1,57% całej przeskrinowanej populacji). U żadnego pacjenta bez nieinwazyjnego czynnika ryzyka ani u chorych z czynnikiem ryzyka, ale bez indukowanej arytmii, nie wystąpił pierwszorzędowy punkt końcowy. Zaproponowany algorytm działania wiązał się ze 100% czułością, 93,8% swoistością, dodatnią wartością predykcyjną na poziomie 22% i ujemną wartością predykcyjną wynoszącą 100%. 

Podsumowując, prezentowane badanie PRESERVE EF pokazało, jak wyselekcjonować podgrupę osób po zawale serca z zachowaną frakcją wyrzutową, którzy mogą odnieść korzyści z ICD. 

Oprac. na podstawie: Gatzoulis K.A., Tsiachris D., Arsenos P. et al.: Arrhythmic risk stratification in post-myocardial infarction patients with preserved ejection fraction: the PRESERVE EF study. Eur Heart J 2019; 40:2940-9. 

Total
0
Shares
Powiązane Artykuły