Stosowanie niedihydropirydynowych blokerów kanału wapniowego w porównaniu z beta-adrenolitykami wiązało się z rzadszym występowaniem bradykardii u osób z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków w badaniu AFFIRM. W sumie 1195 chorych z migotaniem przedsionków (w momencie włączenia rytm zatokowy) zrandomizowano w stosunku 1:1 do przyjmowania beta-adrenolityku lub niedihydropiryrydynowego blokera kanału wapniowego. Średnia wieku wyniosła 69 lat, 31% miało napadową formę arytmii, a 69% – przetrwałą. Ostatecznie 513 pacjentów doznało co najmniej 1 napadu migotania przedsionków w trakcie obserwacji. Ok. 92% osób z grupy beta-adrenolityków i 93% z grupy blokerów kanału wapniowego miało częstość rytmu serca <110/min (p=0,724). Bradykardia <60/min wystąpiła rzadziej w grupie blokerów kanału wapniowego niż beta-adrenolityków (19% vs. 32%, p=0,001). Po dopasowaniu zmiennych stwierdzono istotny związek między przyjmowaniem blokerów kanału wapniowego a rzadszym występowaniem bradykardii zatokowej (OR 0,40, 95% CI 0,10-0,68).
Beta-adrenolityki vs. blokery kanału wapniowego w migotaniu przedsionków
