Flekainid i propafenon wydają się być skuteczną i bezpieczną metodą wczesnego przywracania rytmu u pacjentów z migotaniem przedsionków, również w wyselekcjonowanej podgrupie ze stabilną chorobą wieńcową i stabilną niewydolnością serca. Autorzy ocenili złożony punkt końcowy dot. bezpieczeństwa (zgon, udar, poważne powikłania związane z przywracaniem rytmu zatokowego) i złożony punkt końcowy dot. skuteczności leczenia (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, udar, hospitalizacja z powodu niewydolności serca, ostry zespół wieńcowy) podczas terapii blokerami kanału sodowego wśród uczestników badania EAST-AFNET 4. Zgodnie z protokołem odradzano stosowanie flekainidu i propafenonu u osób z obniżoną frakcją wyrzutową i sugerowano przerwanie terapii w przypadku wydłużenia zespołu QRS > 25%. Flekainid lub propafenon stosowano u 689 pacjentów (mediana 69 lat, średni CHA2DS2-VASc 3,2). W tej grupie 177 osób miało niewydolność serca, 41 było po zawale serca, CABG lub PCI, 26 – przerost lewej komory > 15 mm. Pacjenci stosowali leki klasy Ic średnio przez 1153 dni. Złożony punkt końcowy dot. skuteczności rzadziej występował wśród leczonych blokerami kanałów sodowych niż wśród pacjentów, którzy nigdy nie stosowali tych leków (3/100 osobolat vs. 4,9/100 osobolat, p < 0,001). Również złożony punkt końcowy dot. bezpieczeństwa występował rzadziej w grupie leków klasy Ic niż w grupie kontrolnej (2,9/100 osobolat vs. 4,2/100 osobolat, p = 0,015). Odsetek osób z rytmem zatokowym po 2 latach był podobny w grupie leczonej flekainidem lub propafenonem w porównaniu z grupą bez tych leków (88% vs. 82%).
https://academic.oup.com/europace/advance-article/doi/10.1093/europace/euae121/7664441
