Duża blizna w przegrodzie międzykomorowej wiąże się ze złym rokowaniem niezależnie od stosowanej metody resynchronizacji. Autorzy z Pekinu przeanalizowali 147 pacjentów z kardiomiopatią nieniedokrwienną ze wskazaniami do resynchronizacji, którym przed zabiegiem wykonano badanie sercarezonansem magnetycznym . Oceniono odsetek osób, którym frakcja wyrzutowa poprawiła się po pół roku od zabiegu o ≥ 5%, a także złożony punkt końcowy: zgon, hospitalizację z przyczyn sercowo-naczyniowych, poważne arytmie komorowe. Łącznie 51 chorym implantowano LBBAP, a 96 – BVP. W grupie pacjentów z małą objętością blizny (tj. poniżej mediany – 5,7%, zakres 0-5,3%) poprawa frakcji wyrzutowej była wyższa w grupie LBBAP niż BVP (17,5±10,9% vs. 12,3±11,8%; p = 0,037), a odsetek osób z bezwzględnym wzrostem frakcji wyrzutowej o ≥ 5% ponad czterokrotnie wyższy w grupie LBBAP (OR 4,35; p = 0,033). Z kolei wśród chorych z dużą objętością blizny (≥ 5,7%, zakres 5,7-65,9%) obserwowano trend w kierunku wyższej frakcji wyrzutowej u osób z BVP niż LBBAP (9,2±9,4% vs. 6,4±12,4%; p = 0,085). Stwierdzono istotną interakcję między wyborem rodzaju stymulacji a poprawą frakcji wyrzutowej (p = 0,011) w analizie typu propensity score. W czasie blisko 3-letniej obserwacji złożony punkt końcowy wystąpił u 34,7% pacjentów, a ci z dużą objętością blizny mieli gorsze rokowanie niezależnie od metody stymulacji.
