U ponad 20% osób po 70. roku życia z czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego zdiagnozowano bradyarytmię podczas długoterminowego monitorowania. Do badania LOOP przeprowadzonego w latach 2014-2016 w czterech duńskich ośrodkach włączono 6004 pacjentów po 70. roku życia bez migotania przedsionków z ≥ 1 czynnikiem ryzyka:
- nadciśnieniem tętniczym,
- cukrzycą,
- niewydolnością serca lub udarem mózgu.
Pacjentów zrandomizowano w stosunku 1:3 do skriningu migotania przedsionków za pomocą implantowanego rejestratora arytmii (n = 1501) lub grupy kontrolnej bez rejestratora (n = 4503). Obserwacja trwała min. 3 lata. Bradyarytmie rozpoznawano po spadku częstości pracy serca poniżej 30/min na min. cztery pobudzenia lub w przypadku pauz ≥ 3 s. Średnia wieku wyniosła 75 lat, ponad połowę osób stanowili mężczyźni, a przeszło 90% badanych miało nadciśnienie tętnicze, a co piąta osoba wywiad omdlenia.
Bradyarytmię rozpoznano u 312 (20,8%) osób w grupie rejestratora i 172 (3,8%) w grupie kontrolnej (HR 6,21; 95% CI 5,15-7,48; p < 0,001). Była ona bezobjawowa u 249 (79,8%) osób w grupie rejestratora i 41 (23,8%) w grupie kontrolnej. Najczęstszą przyczyną bradykardii była dysfunkcja węzła zatokowego. Ostatecznie stymulator serca wszczepiono u 67 (4,5%) osób z grupy rejestratora i 132 (2,9%) z grupy kontrolnej (HR 1,53; 95% CI 1,14-2,06; p < 0,001). Omdlenia występowały z podobną częstością w obu grupach (odpowiednio 33 2,2% i 120, 2,7%, p = 0,34), podobnie jak nagły zgon sercowy (18, 1,2% i 49, 1,1%; p = 0,71). Autorzy zwrócili uwagę, że rejestrator arytmii pozwala wykryć ok. 6-krotnie częściej bradyarytmię i wpływa na istotny wzrost odsetka implantacji układów stymulujących serca, ale nie na zmniejszenie częstości omdleń i nagłych zgonów sercowych.
