We współcześnie leczonej populacji osób z migotaniem przedsionków stosowanie amiodaronu w małej dawce wiąże się z trendem w kierunku wyższego ryzyka choroby śródmiąższowej płuc (15-45%), przy zaniedbywalnym całkowitym ryzyku (maks. 1,8%) tego powikłania. Do izraelskiego badania populacyjnego włączono pacjentów z migotaniem przedsionków rozpoznanym w latach 1999-2021. Z tej grupy wybrano osoby, którym przepisano amiodaron i dopasowano do nich grupę kontrolną pod względem wieku, płci, rasy i czasu od rozpoznania arytmii. Następnie porównano dopasowane pary pacjentów. Z analizy wykluczono osoby z chorobą śródmiąższową płuc i pierwotnym nowotworem płuc. Pierwszorzędowym punktem końcowym było rozpoznanie choroby śródmiąższowej płuc. Przeanalizowano 6039 par pacjentów. Średni okres obserwacji wyniósł 4,2 roku, średni wiek ok. 73 lata, kobiety stanowiły ok. połowę badanej grupy. Choroba śródmiąższowa została rozpoznana u 242 (2,0%) pacjentów. Nie wykazano istotności statystycznej między przyjmowaniem amiodaronu, a występowaniem choroby śródmiąższowej płuc (HR 1,45; 95% CI 0,97-2,44; p = 0,09). Względne ryzyko choroby śródmiąższowej było w minimalnym stopniu podwyższone u stosujących amiodaron 2-8 lat (maks. RR 1,019). Nowotwory płuc rozpoznano u 97 osób (0,8%), a leczenie amiodaronem nie wiązało się z wyższym ryzykiem rozwoju nowotworu (HR 1,18; 95% 0,76-2,08; p = 0,53). W trakcie obserwacji zmarło 18,1% badanych. Zauważono, że leczenie amiodaronem wiązało się z niższym ryzykiem zgonu (HR 0,65; 95% CI 0,60-0,72; p < 0,001).
