CONSYST-CRT: CSP vs. BVP u pacjentów do resynchronizacji
CSP jest nie gorsze od stymulacji obukomorowej u pacjentów kwalifikowanych do terapii resynchronizującej. Do randomizowanego badania typu noninferiority CONSYST-CRT włączono 134 osoby zakwalifikowane do implantacji terapii resynchronizującej. Okres obserwacji wyniósł rok. W przypadku niepowodzenia pierwotnie zaplanowanego wg randomizacji zabiegu istniała możliwość przejścia do drugiej grupy randomizacyjnej. Przewodzenie przedsionkowo-komorowe optymalizowano w celu uzyskania zsumowanego pobudzenia. Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy obejmował: zgon, przeszczep serca, hospitalizację z powodu niewydolności serca, spadek frakcji wyrzutowej < 5 punktów procentowych. Pacjentów randomizowano w stosunku 1:1 do grupy CSP lub BVP. Do obu grup włączono po 67 chorych. W sumie 18 (26,9%) przeszło z grupy CSP do grupy BVP, a 5 (7,5%) z grupy BVP do CSP. CSP było nie gorsze od BVP w zakresie:
– pierwszorzędowego punktu końcowego (23,9% vs. 29,8%, średnia różnica -5,9, 95% CI -21,1 do 9,2, p = 0,02),
– złożonego punktu końcowego: zgon, przeszczep serca, hospitalizacja z powodu niewydolności serca (11,9% vs. 17,9%, p < 0,01),
– odpowiedzi echokardiograficznej (66,6% vs. 59,7%, p = 0,03),
– klasy NYHA (p < 0,001),
– zwężenia QRS (p < 0,01).
Zdaniem autorów CSP było nie gorsze od BVP w zakresie uzyskania klinicznej i echokardiograficznej odpowiedzi, co sugeruje, że CSP może być alternatywą dla BVP.
