We współcześnie leczonej populacji pacjentów z niewydolnością serca implantacja CRT-D wiąże się z poprawą złożonego punktu końcowego u 58,9% osób i stabilizacją stanu w 20,1% przypadków. Do międzynarodowego rejestru SMART włączono 2035 pacjentów poddanych implantacji CRT-D z wykorzystaniem elektrody czteropolowej de novo lub rozbudowy z układu stymulującego serce/kardiowertera/defibrylatora. Odpowiedź na CRT mierzono za pomocą złożonego punktu końcowego ocenianego wyjściowo i po 12 miesiącach. Złożony punkt końcowy obejmował śmiertelność całkowitą, hospitalizacje z powodu niewydolności serca, klasę NYHA, jakość życia. Średni wiek pacjentów wyniósł ok. 68 lat, a średnia frakcja wyrzutowa lewej komory – 30%, kobiety stanowiły 1/3 badanych. Wyjściowo nieco ponad połowa chorych była w klasie NYHA I/II, a QRS o morfologii innej niż LBBB był obecny u 38,0%. Dane dot. złożonego punktu końcowego były dostępne dla 1558 osób. Z tej grupy 917 chorych (58,9%) uzyskało poprawę, 313 (20,1%) było stabilnych, a u 328 (21,0%) pogorszyło się. Starszy wiek, etiologia niedokrwienna, dysfunkcja nerek, migotanie przedsionków, QRS o morfologii innej niż LBBB i cukrzyca wiązały się z niższym prawdopodobieństwem odpowiedzi na CRT. Pacjenci z migotaniem przedsionków byli częściej hospitalizowani (p < 0,001) i cechowali się wyższą śmiertelnością całkowitą.
CRT-D w praktyce klinicznej: kogo i jak skutecznie leczymy?
