Terapia resynchronizująca istotnie wydłuża czas do zaostrzenia niewydolności serca/zgonu niezależnie od etiologii kardiomiopatii, a w grupie o etiologii innej niż niedokrwienna prowadzi do większych wzrostów frakcji wyrzutowej i większych redukcji wymiarów lewej komory. W metaanalizie 7 badań klinicznych obejmującej ponad 6 tys. pacjentów znalazło się 75% mężczyzn, średni wiek wyniósł 66 lat, a blisko 60% osób miało kardiomiopatię niedokrwienną a 60% terapię resynchronizującą. Bez względu na etiologię terapia resynchronizująca wydłużała czas do hospitalizacji z powodu niewydolności serca/zgonu (HR 0,67, 95% CI 0,56-0,82, p<0,001). Terapia resynchronizująca poprawiała przeżycie (HR 0,71, 95% CI 0,55-0,93) bez względu na etiologię choroby. W 39% przypadków były dostępne dane echokardiograficzne przed i po zabiegu: w grupie osób z etiologią niewydolności inną niż niedokrwienna opisano wyższe wzrosty frakcji wyrzutowej i większą redukcję wymiarów lewej komory.
CRT wg etiologii niewydolności serca: metaanaliza 7 badań z randomizacją
