Metaanaliza badań klinicznych z randomizacją wskazuje na przewagę stymulacji układu przewodzącego nad stymulacją obukomorową w zakresie parametrów elektrokardiograficznych, echokardiograficznych i objawów u pacjentów z niewydolnością serca ze zredukowaną frakcją wyrzutową ze wskazaniami do resynchronizacji. Po przeszukaniu baz PubMed, Scopus i Cochrane włączono do analizy siedem badań z randomizacją, do których włączono łącznie 409 chorych. Dwustu (49%) z nich miało implantowany układ do stymulacji układu przewodzącego. W grupie stymulacji układu przewodzącego w porównaniu ze stymulacją dwukomorową stwierdzono:
- większą redukcję szerokości zespołu QRS (średnia różnica -13,34 ms, 95% CI -24,32 do -2,36, p = 0,02, I2 = 91%),
- większą redukcję klasy NYHA (-0,37, 95% CI -0,69 do -0,05, p = 0,02, I2 = 41%),
- istotną poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory (średnia różnica 2,06%, 95% CI 0,16-3,97, p = 0,03, I2 = 0%).
Nie wykazano istotnych różnic w zakresie:
- objętości końcowoskurczowej lewej komory (-0,51 ml, 95% CI -1,26 do 0,24, p = 0,18, I2 = 83%),
- progu stymulacji (-0,08 V, 95% CI -0,42 do 0,27, p = 0,66, I2 = 66%),
- czasu zabiegu (5,99 minuty, 95% CI -15,91 do 27,89, p = 0,59, I2 = 79%).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)00207-8/fulltext