Stymulacja układu przewodzącego w porównaniu ze stymulacją obukomorową wiąże się z redukcją występowania hospitalizacji z powodu niewydolności serca/zgonu u pacjentów z niewydolnością serca z łagodnie obniżoną frakcją wyrzutową. Do prezentowanego badania włączano kolejnych pacjentów poddanych implantacji klasycznej stymulacji resynchronizującej lub CSP ze wskazaniem do stymulacji komorowej lub blokiem lewej odnogi pęczka Hisa z frakcją wyrzutową 36-50%. Włączono 1004 pacjentów o średnim wieku 73 lat; 66% stanowili mężczyźni; średnia frakcja wyrzutowa 42±5%. Klasyczną stymulację obukomorową zastosowano u 178 chorych, a CSP u 826 (HBP 154, LBBAP 672). W grupie CSP wystymulowany zespół QRS był istotnie węższy niż w BVP (129±21 ms vs. 144±19 ms, p<0,001). W obu grupach frakcja wyrzutowa istotnie wzrosła w trakcie obserwacji (odpowiednio do 49±10% vs. 48±10%, p=0,32). W grupie CSP w porównaniu z BPV stwierdzono istotną redukcję występowania hospitalizacji z powodu niewydolności serca/zgonu (22% vs. 34%, HR 0,64, 95% CI 0,43-0,94, p=0,025).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03330-7/abstract
