Pacjenci po implantacji CRT, u których nie dochodzi do progresji niewydolności serca, mają lepsze rokowania u pacjentów z postępującym spadkiem frakcji wyrzutowej, co sugeruje wpływ CRT na proces remodelingu. Autorzy z Budapesztu przeanalizowali 1019 osób po implantacji CRT w latach 2000-2020, których podzielono na podstawie zmian frakcji wyrzutowej w rocznej obserwacji na:
- superresponderów z poprawą frakcji o ≥ 20% (n = 113),
- responderów z poprawą frakcji o 6-19% (n = 448),
- pacjentów bez progresji choroby – poprawa frakcji o 0-5% (n = 244),
- pacjentów ze spadkiem frakcji < 0% (n = 214).
W trakcie obserwacji trwającej blisko 5 lat zmarło 54% osób: 31% superresponderów, 50% responderów, 55% osób bez progresji choroby i 73% osób ze spadkiem frakcji wyrzutowej. Średnie zmiany frakcji wyrzutowej wyniosły odpowiednio:
- +24,5±4,1% w grupie superresponderów,
- +11,5±3,8% w grupie responderów,
- +2,8±1,8% w grupie osób bez progresji choroby ,
- -6,6±4,5% w grupie ze spadkiem frakcji (p < 0,001).
W analizie wieloczynnikowej pacjenci bez progresji choroby mieli zbliżone rokowanie do responderów (HR 1,25; 95% CI 0,98-1,58; p = 0,07), ale lepsze od pacjentów z progresją choroby (HR 0,62; 95% CI 0,47-0,80; p < 0,001).
