Do badań klinicznych z zakresu urządzeń wszczepialnych włączanych jest zwykle dużo mniej kobiet niż mężczyzn. Podobnie, w codziennej praktyce urządzenia te rzadziej implantuje się kobietom niż mężczyznom. Co ciekawe, badania pokazały, że kardiowertery-defibrylatory mogą być mniej skuteczne u kobiet, a z kolei płeć żeńska jest jednym z predyktorów odpowiedzi na terapię resynchronizującą.
Dr Niraj Varma z Cleveland i wsp. przeprowadzili retrospektywne badanie obserwacyjne, w którym ocenili wpływ płci na przeżycie po implantacji stymulatora serca (z funkcją resynchronizacji lub bez niej) lub kardiowertera-defibrylatora (z funkcją resynchronizacji lub bez niej). Do badania zakwalifikowano ponad 370 tys. pacjentów, których obserwowano telemedycznie co najmniej przez 90 dni (Ryc. 1).
Ryc. 1.
Stymulatory i CRT-P implantowano z podobną częstością u kobiet i mężczyzn. Z kolei w podgrupie osób z ICD lub CRT-D kobiety stanowiły ok. 30% badanych. W analizie przeżycia stwierdzono zbliżone rokowanie u obu płci z ICD. Wykazano natomiast wyższe przeżycie kobiet niż mężczyzn, którym wszczepiono CRT-P lub CRT-D (Ryc. 2). W dyskusji podkreślono potrzebę częstszego stosowania urządzeń wszczepialnych u kobiet, a także konieczność włączania równego odsetka kobiet i mężczyzn do badań z randomizacją w tej populacji chorych.
Ryc. 2.
Łukasz Januszkiewicz
