Niższa wartość podstawowej częstości stymulacji może wiązać się z poprawą rokowania pacjentów z CRT-D. Przeanalizowano dane chorych objętych zdalnym monitorowaniem w rejestrze ALTITUDE w latach 2006-2011. Oceniono wyjściowy wskaźnik częstości pracy serca zdefiniowany jako odsetek wszystkich wystymulowanych i własnych pobudzeń przedsionkowych w obrębie najwyższego słupka w histogramie po implantacji. Wysoka wartość wskaźnika częstości pracy serca wiąże się z niewydolnością chronotopową. Podstawową częstość stymulacji pobrano z kolejnych transmisji z systemu zdalnego monitorowania. Włączono 61 881 chorych obserwowanych średnio 2,9 roku. Podstawowa częstość stymulacji wahała się od 40 do 85/min. Wolniejsza podstawowa częstość stymulacji wiązała się z młodszym wiekiem, mniejszym odsetkiem migotania przedsionków, płcią żeńską i niższym wskaźnikiem częstości pracy serca (w każdym przypadku p < 0,001). Niższa częstość podstawowej stymulacji była niezależnie powiązana z lepszym rokowaniem (największą korzyść obserwowano przy zaprogramowaniu częstości na poziomie 40/min). Taką samą zależność stwierdzono w obrębie trzech podgrup pacjentów podzielonych wg wskaźnika pracy serca (< 30%, 30-69%, ? 70%). Obserwowano interakcję między wskaźnikiem częstości pracy serca a podstawową częstością stymulacji ? była ona najsilniej wyrażona u osób z podstawową częstością stymulacji 40/min (p < 0,001).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(21)02001-4/fulltext
