Dane z badań REVEAL-AF i SPRINT wskazują, że pacjenci z czynnością serca < 75/min i przyjmujący beta-adrenolityki mogą mieć wyższe ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. W badaniu REVEAL-AF znalazło się 383 pacjentów bez wywiadu migotania przedsionków ze średnim CHA2DS2-VASc 4,4?1,3, którym wszczepiano rejestrator arytmii i obserwowano przez 30 miesięcy. Za wyjściową uznano średnią czynność serca zmierzoną przez rejestrator w pierwszym tygodniu po zabiegu. Z kolei do badania SPRINT włączono 7595 chorych z nadciśnieniem tętniczym o średnim CHA2DS2VASc 2,3?1,2, których obserwowano przez 60 miesięcy. W drugim badaniu obecność migotania przedsionków oceniano na podstawie zapisów EKG wykonywanych na wizytach obserwacyjnych. W badaniu REVEAL-AF migotanie przedsionków rozpoznano u 36,8% osób z HR < 75/min i 27,3% z HR ?7 5/min (HR 1,447, 95% CI 1,013-2,067, p = 0,047). W badaniu SPRINT w modelu regresji dopasowanej do wieku, płci, BMI, wywiadu choroby wieńcowej, leczenia nadciśnienia tętniczego i przewlekłej choroby nerek oceniono, że ryzyko migotania przedsionków istotnie rośnie wśród osób z HR poniżej 67/min. Oceniono również, że pacjenci przyjmujący beta-adrenolityk mieli ok. 2,5% ryzyko rozwoju migotania przedsionków w porównaniu z 0,6% ryzyka u osób, którzy nie mieli przepisanego beta-adrenolityku (p < 0,001). Zdaniem autorów wolniejsza czynność serca może poprzez wzrost objętości i ciśnień napełniania jam serca nasilać dysfunkcję rozkurczową i promować rozwój miopatii przedsionkowej. Dodatkowo wydaje się, że należy ponownie ocenić wpływ beta-adrenolityków na zdarzenia kliniczne u pacjentów innych niż HFrEF.
https://esc2021-abstract.medicalcongress.online/mediatheque/media.aspx?mediaId=107243&channel=103467
