Programowanie podstawowej częstości stymulacji 40/min nie zmniejsza występowania migotania przedsionków w porównaniu z częstością stymulacji 60/min. Randomizowane badanie DANPACE II przeprowadzono na grupie 560 Duńczyków z chorobą węzła zatokowego i wskazaniem do implantacji stymulatora. Randomizowano ich do zaprogramowania trybu stymulacji DDDR 60/min lub DDD 40/min. Pacjentów obserwowano w zdalnym monitoringu przez 2 lata – pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do wystąpienia pierwszego napadu migotania przedsionków >6 minut. Mediana odsetka stymulacji przedsionkowej wyniosła 1% w grupie DDD 40/min i 49% w grupie DDDR 60/min. Pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 46% pacjentów w obu grupach (HR 0,96, 95% CI 0,76-1,25, p=0,83). Nie stwierdzono różnic między grupami w występowaniu napadów dłuższych niż 6 minut lub 24 godziny, przetrwałego migotania przedsionków ani kardiowersji. Omdlenia lub stany przedomdleniowe były częstsze w grupie stymulacji DDD 40/min (HR 1,71, 95% CI 1,13-2,59, p=0,01).
https://academic.oup.com/eurheartj/advance-article/doi/10.1093/eurheartj/ehad564/7250493
