Celem badania było sprawdzenie, jaki odsetek pacjentów z wykrytymi epizodami AHR rzeczywiście posiada arytmię przedsionkową (AA). Badano również powody niewłaściwej klasyfikacji arytmii i oceniano, czy pacjenci z błędnie rozpoznaną arytmią posiadają cechy, które pomogłyby ich zidentyfikować. W badaniu wzięło udział 304 pacjentów z CRT-D kontrolowanych przez zdalny monitoring, średni czas obserwacji wynosił 30,5 miesięcy. Elektrokardiogramy nagranych epizodów AHR zostały zaklasyfikowane jako AA vs. no AA. 14 386 epizodów AHR zostało nagranych i sklasyfikowanych u 176 (57,9%) chorych. Powodami błędnej diagnozy AHR były przedsionkowe sygnały dalekiego pola (89,5%) oraz hałas (10,5%). Prawie dwie trzecie pacjentów z CRT-D miało epizody AHR w ciągu 2,5 lat po implantacji. Około 90% AHRS pokrywało się z rzeczywistymi arytmiami przedsionkowymi. Błędna diagnoza spowodowana była głównie wyczuwaniem dalekiego pola lub hałasem. Dwuetapowy algorytm diagnostyczny (> 9% czasu spędzonego w AHRS i odcinek długości> 36s) pozwala na prawidłowe wykrywanie AA o dużej szybkości uderzeń i swoistości.
Autor: Michał Chudzik
Źródło/a: http://europace.oxfordjournals.org/content/18/3/436
[button type=”bd_button btn_large” url=”https://akademiaelektroterapii.pl/wp-content/uploads/2016/04/2016_04_02-Detekcja-epizodów-AHR-pokrywa-się-z-rzeczywistymi-AAs-u-odbiorców-CRT.ppt” target=”on” button_color_fon=”#3fc2da” button_text_color=”#FFFFFF” ]POBIERZ – Detekcja epizodów AHR pokrywa się z rzeczywistymi epizodami arytmii przedsionkowej u chorych z CRT[/button]
