Implantowane Kardiowertery defibrylatory (ICD) serca od są uznaną metodą prewencji nagłego zgonu sercowego (NZS).
Niestety, relatywnie często dochodzi do nieadekwatnych wyładowań, wpływających ujemnie na stan kliniczny chorych.
Teoretycznie dwujamowy ICD (D-ICD) powinien zapewniać lepsze różnicowanie arytmii, ale wymagana jest implantacja dodatkowej elektrody przedsionkowej. Dlatego też autorzy tej pracy dokonali metaanalizy w celu porównania krótko i długo terminowego bezpieczeństwa oraz skuteczności leczenia jedno- i dwujamowym ICD.
Do badania włączono ponad 5000 pacjentów. Pacjenci z jednojamowym ICD byli istotnie statystycznie młodsi (SC-ICD – 58.5+11.9 lat vs 62.1+11.3 lat z DC-ICD).
Średni procent wszystkich powikłań był wyższy w grupie DC-ICD DC- (12.1%) vs SC-ICD (8.7%) – P = 0.007. Do najczęstszych powikłań należały: dyslokacja elektrody i krwiak wymagający rewizji. Nie było istotnych różnic pomiędzy grupami w ilości adekwatnych i nieadekwatnych terapii. Nieadekwatne terapie wynikały z arytmii nadkomorowej, z nieistotnie statystycznie trendem w grupie z SC-ICD. Śmiertelność całkowita u chorych nie różniła się zależnie od rodzaju implantowanego ICD (12.2% vs. 13.5%) – NS.
Implantacja dwujamowego ICD wiąże się z większym ryzykiem powikłań zabiegowych. Implantacja dwujamowego ICD w porównaniu do jednojamowego nie zmniejsza śmiertelności, nie redukuje ilości nieadekwatnych terapii.
Autor: Michał Chudzik
Źródło/a:
Europace (2017) doi:10.1093/europace/euw230
