Kolejnym badaniem przedstawionym w sesji Late-breaking trials było holenderskie badanie RACE 7 ACWAC. Jego wyniki zostały jednocześnie opublikowane na łamach The New England Journal of Medicine. Oceniono w nim czy pacjenci z objawowym napadem migotaniem przedsionków o niedawnym początku skorzystają z wczesnej kardiowersji.
Do tego wieloośrodkowego badania non-inferiority z randomizacją włączono pacjentów stabilnych hemodynamicznie z objawowym napadem migotania przedsionków trwającym <36 godzin. Chorych randomizowano do wczesnej kardiowersji lub strategii ?czekaj i obserwuj? (grupa późnej kardiowersji), w której stosowano leki zwalniające częstość pracy komór, a kardiowersję wykonywano jeśli arytmia nie ustąpiła po 48 godzinach. Pierwszorzędowym punktem końcowym było utrzymanie rytmu zatokowego po 4 tygodniach.
Po 4 tygodniach rytm zatokowy był utrzymany u 193 z 212 (91%) z grupy późnej kardiowersji i 202 z 215 (94%) z grupy wczesnej kardiowersji (różnica między grupami -2,9 punktu proc., 95% CI -8,2 ? 2,2, p=0,005 dla kryterium non-inferiority). W grupie późnej kardiowersji powrót rytmu zatokowego w ciągu 48 godzin obserwowano samoistnie u 150 z 218 pacjentów (69%), a u 61 osób ? po późnej kardiowersji (28%).
W grupie wczesnej kardiowersji, powrót rytmu zatokowego stwierdzono samoistnie przed kardiowersją u 36 z 219 osób (16%), a po kardiowersji u 171 pacjentów (78%). U pacjentów, którzy ukończyli 4-tygodniowy okres obserwacji powrót migotania przedsionków stwierdzono u 30% z grupy opóźnionej kardiowersji i 29% z grupy wczesnej kardiowersji.
Podsumowując, u pacjentów z objawowym napadem migotania przedsionków strategia ?czekaj i obserwuj? wydaje się nie być gorsza od wczesnej kardiowersji w utrzymywaniu rytmu zatokowego w 4-tygodniowej obserwacji.
Oprac. na podstawie: Pluymaekers N, Dudink E, Luermans J, i wsp. Early or Delayed Cardioversion in Recent-Onset Atrial Fibrillation. NEJM 2019, DOI: 10.1056/NEJMoa1900353
