Morfologia wystymulowanego zespołu QRS qR w V1 i zmiana morfologii podczas testu progu stymulacji wiązały się z większą poprawą frakcji wyrzutowej, podczas gdy utrata załamka R w odprowadzeniu V1 i wydłużenie czasu do szczytu załamka R w czasie obserwacji miały związek z brakiem odpowiedzi na LBBAP. Przeanalizowano 59 pacjentów z niewydolnością serca i kardiomiopatią inną niż niedokrwienna z LBBAP. Oceniano morfologię zespołu QRS w odprowadzeniu V1 (qR i Qr), oś serca (normogram, lewogram, prawogram), czas do szczytu załamka R w V6 (≤80 ms lub >80 ms) i skorelowano to ze zmianami frakcji wyrzutowej. W grupie pacjentów z morfologią qR w porównaniu z morfologią Qr w V1 obserwowano:
- krótszy czas do szczytu załamka R w odprowadzeniu V6 (76±18 ms vs. 85±11 ms, p=0,014),
- częściej zmianę morfologii zespołu QRS podczas testu progu stymulacji (81,5% vs. 53%, p=0,02),
- większą poprawę frakcji wyrzutowej (21±6% vs. 16±8%, p=0,013).
Czas do szczytu załamka R w V6 ani frakcja wyrzutowa nie różniły się istotnie w zależności od osi wystymulowanego zespołu QRS. Pacjenci, którzy nie odpowiedzieli na terapię, częściej tracili załamek R’ w V1 podczas obserwacji (p=0,009) i mieli dłuższy czas do szczytu załamka R w V6 (p=0,003).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03315-0/abstract
