Nowe wytyczne dotyczące migotania przedsionków

Nowe wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia migotania przedsionków porządkują aktualną wiedzę na temat tej arytmii.

Wyraźnie zaakcentowano pięć ważnych aspektów terapii pacjentów z migotaniem przedsionków: przywrócenie rytmu zatokowego/kontrolę częstości rytmu w przypadku braku stabilności hemodynamicznej, kontrolę czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, prewencję powikłań zakrzepowo-zatorowych, długoterminową kontrolę częstości rytmu komór i ocenę objawowości. Pierwsze trzy aspekty przekładają się na poprawę rokowania chorych, a dodatkowo wszystkie mają na celu poprawę jakości życia i funkcjonowania pacjentów. Decyzje u pacjentów z migotaniem przedsionków powinny być podejmowane w ramach kardiogrupy a pacjent powinien zajmować centralną rolę w procesie leczenia. Bardzo ważna jest edukacja pacjenta, informacja która terapia ma jaki cel i wspólne podejmowanie decyzji.

Zaleca się skrining migotania przedsionków u pacjentów powyżej 65 roku życia poprzez mierzenie pulsu lub wykonanie EKG (I B). Podczas każdej kontroli urządzeń wszczepialnych należy ocenić występowanie szybkich epizodów arytmii przedsionkowej, a u osób, u których wykryje się takie epizody należy wykonać EKG w celu potwierdzenia migotania przedsionków przed włączeniem leczenia arytmii (I B).

W wytycznych szeroko opisano związki chorób współistniejących z migotaniem przedsionków. Podkreślono, że leczenie chorób współistniejących wyraźnie przekłada się na korzyści u pacjentów (np. trwała redukcja masy ciała u otyłych pacjentów z objawowym migotaniem przedsionków pozwala sześciokrotnie wydłużyć czas bez napadu arytmii). U otyłych chorych redukcja masy ciała zmniejsza objawy i częstość występowania arytmii (IIa B).

Należy rozważyć obecność bezdechu sennego u wszystkich pacjentów z migotaniem przedsionków, a po jego wykryciu należy wdrożyć leczenie, co redukuje nie tylko nawroty migotania przedsionków, ale także poprawia wyniki leczenia (w obu przypadkach klasa zaleceń IIa, poziom dowodów B).

Uaktualniono skalę objawów EHRA. Wprowadzono klasę 2a (codzienna aktywność nie jest zaburzona przez objawy związane z migotaniem przedsionków) i 2b (codzienna aktywność nie jest zaburzona przez objawy związane z migotaniem przedsionków, ale objawy niepokoją pacjenta).

W strategii kontroli rytmu komór należy dążyć do częstości <110 uderzeń na minutę.

Doustne leczenie przeciwzakrzepowe jest zalecane u mężczyzn z CHA2DS2-VASc 2 lub więcej i kobiet z CHA2DS2-VASc 3 lub więcej (I A). Doustne leczenie przeciwzakrzepowe należy rozważyć u mężczyzn z CHA2DS2-VASc 1 i kobiet z CHA2DS2-VASc 2 (IIa B) biorąc pod uwagę preferencje pacjenta i indywidualizację terapii. Zaleca się stosowanie antagonistów witaminy K u pacjentów z co najmniej umiarkowaną stenozą mitralną lub mechaniczną zastawką serca (I B). U pacjentów ze wskazaniami do leczenia przeciwzakrzepowego preferuje się włączenie leku przeciwzakrzepowego innego niż antywitaminy K (I A).

Bardzo wyraźnie podkreślono, że jedynym powodem, dla którego zaleca się strategię walki o rytm zatokowy jest poprawa objawów (I B). Wybór optymalnego leku antyarytmicznego należy indywidualizować biorąc pod uwagę choroby współistniejące, czynniki ryzyka, działania niepożądane i preferencje pacjenta (I A). Należy rozważyć ablację migotania przedsionków jako metodę leczenia pierwszego rzutu jako alternatywę dla leczenia antyarytmicznego, mając na uwadze preferencje pacjenta, korzyści i szacowane ryzyko (IIa B).

Autor: dr Łukasz Januszkiewicz

Total
0
Shares
Powiązane Artykuły