Sherazi i wsp. postanowili odpowiedzieć na pytanie: ?Czy funkcja defibrylatora jest potrzebna pacjentom, którzy odpowiadają na CRT??. W tym celu wykorzystali dane uczestników badania MADIT-CRT i ocenili ryzyko arytmiczne pacjentów, którzy odpowiedzieli na CRT na tyle, że znaleźli się poza wskazaniami do ICD wg HRS (kardiomiopatia niedokrwienna: EF > 35% lub NYHA I z EF 31-35%; kardiomiopatia nieniedokrwienna: EF > 35% lub NYHA I i EF ? 35%).
Kohortę 734 pacjentów z CRT z badania MADIT-CRT podzielono na dwie grupy: bez wskazań do ICD w prewencji pierwotnej po roku obserwacji (grupa A) i pacjentów, u których utrzymały się wskazania do ICD po roku obserwacji (grupa B).
U większości osób z CRT-D stwierdzono istotną poprawę: 89% z nich nie miało wskazań do ICD po roku obserwacji. W analizie Kaplana-Meiera wykazano, że odsetek arytmii komorowych po rocznej obserwacji był istotnie niższy w grupie A niż w grupie B (HR 0,439, 95% CI 0,275-0,703, p = 0,006). Okazało się jednak, że w grupie A odsetek arytmii komorowych był wciąż spory: 7% po roku i 13% po dwóch latach obserwacji. Wyniki były podobne w grupie osób z kardiomiopatią niedokrwienną i nieniedokrwienną.
Podsumowując, większość osób z łagodną niewydolnością serc z implantowanym CRT-D uzyskała poprawę frakcji wyrzutowej i lub klasy NYHA, co spowodowało brak wskazań w prewencji pierwotnej do defibrylatora. Mimo tego ta populacja wciąż jest narażona na arytmie komorowe, dlatego ochrona za pomocą defibrylatora jest wciąż zasadna.
Autor: dr Łukasz Januszkiewicz
Oprac. na podstawie S-AB15-06. Risk Of Ventricular Tachyarrhythmic Events In Patients Who Improved Beyond Heart Rhythm Society Guidelines For A Defibrillator In MADIT-CRT.
