Sean D. Pokorney (Division of Cardiology, Duke University Medical Center, Durham, USA) wraz ze współautorami, zaraportował w Journal of the American Medical Association (JAMA), że bardzo niski odsetek starszych pacjentów po zawale mięśnia sercowego (MI), spełniających kryteria kwalifikacji do ICD, otrzymuje urządzenie. Wytyczne amerykańskie mówią, że ICD powinno być rozważone w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego
u pacjentów z EF ? 35% – oprócz zastosowania optymalnej terapii medycznej przez co najmniej 40 dni po MI. Korzystając z danych z rejestru ACTION Registry – GWTG, autorzy przeanalizowali informacje o 10 318 pacjentach po MI, z EF ? 35% i w wieku ? 65 lat (średni wiek: 78 lat). Wynik analizy okazał się zaskakujący: rok po MI jedynie 8,1% pacjentów otrzymało ICD. W analizie wieloczynnikowej, składowe takie jak: starszy wiek, płeć żeńska i schyłkowe stadium niewydolności nerek, wiązały się z niższym wskaźnikiem implantacji ICD. Pacjenci, którzy otrzymali ICD w ciągu roku od zawału mięśnia sercowego (MI), mieli istotnie niższą śmiertelność dwuletnią w stosunku do tych, którym urządzenia nie zaimplantowano. W związku z tym, wiek nie powinien być kryterium wykluczającym kwalifikację do ICD. Decyzja, czy u starszego pacjenta zaimplantować ICD powinna być uwarunkowana jakością życia, celem leczenia i preferencjami. Nawet jeśli zastosowanie ICD w prewencji pierwotnej w przypadku 80-letniego pacjenta, nie wydaje się tak bardzo zasadne jak u 50-latka, starsi chorzy obciążeni ryzykiem nagłej śmierci sercowej powinni mieć taką samą możliwość wybrania terapii potencjalnie ratującej życie.
Autor: Michał Chudzik, Anna Nowek
Źródło/a: Cardiac Rhythm News 30 Jun 2015, http://www.cxvascular.com/crn-latest-news/cardiac-rhythm-news—latest-news/less-than-10-of-eligible-older-patients-receive-an-icd-after-a-myocardial-infarction