Autor: dr n. med. Marcin Witkowski
Klinika Kardiologii Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku
Zabiegowi implantacji układu resynchronizującego serca pod-dano 68-letniego pacjenta z kardiomiopatią niedokrwienną serca, blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (QRS ? 170 ms) i LVEF ? 30%. Przed procedurą choremu wykonano tomografię komputerową serca z oceną układu żylnego. Zarówno ujście zatoki wieńcowej, jak i układ żylny pacjenta były typowe. Przy użyciu systemu Carna Life (MedApp, Poland) wykonano wizualizację trójwymiarową układu żylnego (fot. 3). W czasie zabiegu operator miał nałożone okulary HoloLens (Microsoft, USA), w których widział hologram trójwymiarowego obrazu zatoki wieńcowej w dowolnym, ustalonym przez siebie miejscu w przestrzeni. Przy użyciu palca wskazującego i kciuka, w prosty, intuicyjny sposób operator mógł przesuwać obraz 3D w przestrzeni, obracać w każdy możliwy sposób, powiększać i oddalać (fot. 1). System umożliwiał również wgląd w światło zatoki wieńcowej i uchodzące od niej odnogi. Obraz w postaci hologramu był widoczny jedynie w zaprogra-mowanym miejscu w przestrzeni. Zarówno on, jak i same okulary HoloLens nie prze-szkadzały operatorowi w wykonywaniu implantacji układu.
Przebieg implantacji CRT był typowy. W pierwszej kolejności implantowano jednokoilową elektrodę defibrylującą DF4 (Plexa proMRI S 65, Biotronik) w okolice koniuszka prawej komory oraz elektrodę przedsionkową (Solia S 53, Biotronik) do uszka prawego przedsionka. Kaniulację zatoki wieńcowej wykonano przy użyciu cewnika prowadzącego Selectra Hook-45 (Biotronik). Wykonano typową wenografię zatoki wieńcowej. W tym czasie operator mógł na klasyczny obraz wenografii nałożyć obraz 3D i porównać (fot. 2). Następnie do żyły bocznej serca wprowadzono elek-trodę czteropolową (Sentus OTW-L QP, Biotronik). Parametry stymulacji optymal-ne. Choremu implantowano urządzenie Intica 7HF-T QP (Biotronik).
Powyższy zabieg implantacji CRT był typowy, nie stworzył większych trudności technicznych. Jednak był to pierwszy taki zabieg z użyciem wizualizacji przestrzennej i pokazał możliwości, jakie ona daje. Wgląd w światło zatoki wieńcowej i odchodzące z niej bocznice daje możliwość dokładnej oceny szans implantacji elektrody lewokomorowej do konkretnej żyły, szczególnie że obraz w klasycznej wenografii w tych miejscach nie zawsze jest klarowny.
Zabiegi implantacji układów resynchronizujących, szczególnie kiedy napotykamy trudności anatomiczne, wiążą się z długim czasem skopii rentgenowskiej. Użycie systemu CarnaLife może zdecydowanie skrócić ten czas i ułatwić zabieg, szczególnie mniej doświadczonym operatorom. Poszerzenie rekonstrukcji 3D o anatomię prawego przedsionka z lokalizacją ujścia zatoki wieńcowej i jednoczasową wizualizacją implantowanej elektrody (jak to ma miejsce w elektrofizjologicznych systemach elektro-anatomicznych) może zwiększyć odsetek skutecznych zabiegów i zmniejszyć ilość dyslokacji elektrod lewokomorowych.
Powyższy zabieg pokazał, jak można połączyć rozwój technologiczny z zabiegami implantacji urządzeń dla poprawy skuteczności i redukcji dawki promieniowania rentgenowskiego.
