Leczenie inhibitorami SGLT2 wiąże się z istotną redukcją arytmii nadkomorowych i komorowych u pacjentów z ICD/CRT-D. Lekarze z Rzymu ocenili występowanie arytmii nadkomorowych i komorowych 198 osób z ICD/CRT-D obserwowanych w telemonitoringu w 2 okresach: rok przed włączeniem inhibitora SGLT2 i rok po włączeniu inhibitora SGLT2. U 135 chorych wystąpiły 1353 epizody arytmii przed włączeniem inhibitora SGLT2. Po włączeniu inhibitora SGLT2 stwierdzono 354 epizody arytmiczne (ok. 74-proc. redukcja liczby epizodów). Podczas terapii inhibitorem SGLT2 mediana epizodów arytmicznych spadła z 7 (3; 12) do 1 (0; 4) (p < 0,001). Liczba arytmii przedsionkowych spadła z mediany 4 (3; 7) do 1 (0; 3) (p < 0,001), a liczba arytmii komorowych z mediany 5,5 (3; 10) do 0 (0; 2) (p < 0,001). Opisano spadki epizodów migotania przedsionków z 4 (3; 8) do 0 (0; 3) (p < 0,001), nsVT z 4 (2; 8,75) do 0 (0; 2) (p < 0,001), utrwalonych VT z 3 (2; 4) do 0 (0; 1) (p < 0,001).
