Około ¼ pacjentów z implantowanym rejestratorem arytmii z powodu niewyjaśnionych omdleń ma ostatecznie wszczepiony układ stymulujący serca, a najsilniejszymi predyktorami implantacji były: zaawansowany wiek, wydłużenie odstępu PQ i dystalne zaburzenia przewodzenia. W niniejszej metaanalizie przejrzano bazy MEDLINE, Embase, Scopus i Cochrane do czerwca 2023 pod kątem czynników ryzyka implantacji stymulatora u osób z rejestratorem arytmii. Znaleziono osiem badań oceniających nieco ponad 1000 pacjentów z ILR. W trakcie obserwacji badań u 268 (26,6%) wszczepiono układ stymulujący serce. Wszczepiano go częściej u starszych pacjentów (średnia ok. 70 lat w porównaniu z ok. 62 latami, p < 0,001). Istotnym predyktorem implantacji stymulatora był także wydłużony odstęp PQ (OR 2,91; 95% CI 1,63-5,20). Obecność dystalnych zaburzeń przewodzenia zdefiniowanych jako blok odnogi lub blok jednej z wiązek wiązała się z blisko trzykrotnie wyższą częstością implantacji stymulatora (OR 2,88; 95% CI 1,53-5,41). Ani omdlenie z urazem, ani brak objawów prodromalnych nie były predyktorami implantacji stymulatora serca. W 62% przypadków stymulator wszczepiono z powodu choroby węzła zatokowego, a w 26% przypadków – z powodu bloku przedsionkowo-komorowego.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)00284-4/abstract
