Potwierdzenie korelacji między omdleniami a bradyarytmiami jest kluczowe w redukcji ryzyka nawrotów omdleń. Prospektywny wieloośrodkowy włoski rejestr dostarcza ważnych danych dot. kwalifikacji pacjentów do implantacji układu stymulującego serce. Włączono 1364 kolejnych pacjentów, którym wszczepiono stymulator serca z powodu omdlenia z powodu bradyarytmii (udowodnionej lub podejrzewanej). Przed zabiegiem wykonano diagnostykę kardiologiczną w celu potwierdzenia bradyarytmicznej przyczyny omdleń. Na podstawie wyników diagnostyki podzielono pacjentów na trzy grupy:
- grupa A o potwierdzonej korelacji między omdleniem a zmianami w EKG (n = 329; 24,1%),
- grupa B z istotną klinicznie bradyarytmią, ale bez udokumentowanego związku między bradyarytmią a omdleniem (n = 877; 64,3%),
- grupa C bez udokumentowanej bradyarytmii, z omdleniem podejrzewanym o tło bradyarytmiczne (n = 158; 11,6%).
W trakcie obserwacji trwającej średnio 50 miesięcy u 213 osób (15,6%) wystąpiło co najmniej jedno omdlenie. Pacjenci z grupy B i C mieli istotnie wyższe ryzyko nawrotu omdleń w porównaniu z grupą A (odpowiednio HR 1,60 i 2,66; p < 0,05). Brak potwierdzenia korelacji między omdleniem a zmianami w EKG przed implantacją stymulatora serca był niezależnym predyktorem nawrotu omdlenia w analizie wieloczynnikowej (HR 1,90; p = 0,002).
dr n. med. Łukasz Januszkiewicz
