U pacjentów z niewydolnością serca stymulacja pnia lewej odnogi wydaje się zapewniać najlepsze parametry elektrokardiograficzne i echokardiograficzne. Badacze z Szanghaju ocenili wyniki leczenia 43 kolejnych pacjentów z niewydolnością serca poddanych skutecznej implantacji LBBP. Podzielono ich w zależności od miejsca stymulacji LBB na pień lewej odnogi, tylną i przednią wiązkę. Wyjściowo i po pół roku wykonano EKG i badanie echokardiograficzne. Odsetek odpowiedzi na terapię wyniósł odpowiednio: 95,0% dla stymulacji pnia lewej odnogi, 88,2% w grupie stymulacji tylnej wiązki i 83,3% w grupie stymulacji przedniej wiązki. W każdej z grup QRS po implantacji zwęził się odpowiednio o 62,4±10,4 ms, 54,7±14,2 ms, 58,2±14,5 ms, a frakcja wyrzutowa poprawiła się średnio o 25,7±8,1%, 15,3±8,1% i 18,8±4,4%. W porównaniu ze stymulacją wiązek stymulacja pnia lewej odnogi pęczka Hisa wiązała się z dłuższym czasem aktywacji lewej komory (76,5±10,2 ms, vs. 82,3±6,5 ms, p = 0,037), krótszym czasem trwania zespołu QRS (128,0±6,0 ms vs. 113,3±5,2 ms, p < 0,0001), a także lepszymi parametrami odkształcenia podłużnego przegrody (p = 0,007). W analizie regresji liniowej stymulacja pnia lewej odnogi pęczka Hisa silnie wiązała się z poprawą frakcji wyrzutowej lewej komory (model R2 = 0,425, p < 0,001).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03285-5/abstract
