Leki beta-adrenolityczne i blokery kanału wapniowego mają ograniczoną skuteczność w redukcji dodatkowych pobudzeń komorowych. Lepsze od nich są leki antyarytmiczne I i III klasy, ale tylko u co trzeciego chorego pozawalają na pełną supresję arytmii. Do tego badania kohortowego włączono prospektywnie 120 pacjentów z VEBs ? 5% w latach 2016-2020. Wybrano osoby z prawidłową funkcją serca i bez choroby strukturalnej. Średni wiek badanej grupy wyniósł 57?15 lat, 54% stanowiły kobiety. W tej grupie 53 osoby otrzymywały beta-adrenolityki lub blokery kanału wapniowego, 27 ? leki antyarytmiczne klasy I lub III, a 40 leczono zachowawczo, nie stosując ww. leków. Mediana ładunku VEBS wyniosła od 15,5 do 20,6%. W grupie leczonej zachowawczo ładunek VEBs spadł średnio o 32,7%, w grupie leczonej beta-adrenolitykiem lub blokerem kanału wapniowego o 30,5%, a w grupie przyjmującej lek antyarytmiczny klasy I lub III ? o 81,3%. Leki antyarytmiczne klasy I lub III były skuteczniejsze od postępowania zachowawczego i beta-adrenolityków/blokerów kanału wapniowego (odpowiednio p = 0,045 i p = 0,017). Spadek VEBs do odsetka < 1% obserwowano u 35,0% leczonych zachowawczo, 17,0% leczonych beta-adrenolitykiem lub blokerem kanału wapniowego i 33,3% przyjmujących lek antyarytmiczny klasy I lub III. Nie stwierdzono istotnych różnic w występowaniu działań niepożądanych między grupami.
Który lek najskuteczniejszy w dodatkowych pobudzeniach komorowych?
