Większy ładunek migotania przedsionków wiąże się z wyższym ryzykiem udaru mózgu i zgonu u pacjentów z CIED bez leczenia przeciwkrzepliwego. Autorzy połączyli rekordy z baz Optum i Medtronic CareLink z lat 2007-2021. Wybrano pacjentów z CIED, którzy nie mieli wypisanej recepty na leki przeciwkrzepliwe. Oceniono zmiany w maksymalnym dziennym czasie trwania migotania przedsionków w okresie 30 dni po implantacji (okres wyjściowy) a 30 dni przed zakończeniem obserwacji lub incydentem. Ocena punktów końcowych była dostosowana do wyniku w skali CHA2DS2-VASc, wyjściowego ładunku arytmii i przewlekłej choroby nerek. Zidentyfikowano ponad 26 tys. pacjentów o średnim wieku prawie 70 lat, których obserwowano średnio ponad 2,5 roku. Ponad 2,5 tys. osób (9,6%) miało wyjściowo migotanie przedsionków. Pacjenci z większym ładunkiem arytmii na koniec obserwacji w porównaniu ze stabilnym lub niższym ładunkiem mieli wyższe ryzyko udaru lub zgonu (HR 1,80; 95% CI 1,61-2,01). Analiza podgrup według wyjściowego ładunku migotania przedsionków pokazała, że zwiększona wartość ładunku w okresie obserwacji wiązała się z większym ryzykiem udaru mózgu lub zgonu u pacjentów, u których na początku badania nie występowało migotanie przedsionków. Z kolei zmniejszona wartość ładunku arytmii w okresie obserwacji wiązała się z niższym ryzykiem udaru mózgu lub zgonu u pacjentów z wyjściową wartością ładunku arytmii wynoszącą od 1 do <5,5 godzin i od 5,5 do <23,5 godzin. Według autorów wyniki badania sugerują, że ładunek migotania przedsionków i związane z nim ryzyko udaru i zgonu są zmienne w czasie.
Ładunek migotania przedsionków a ryzyko udaru i zgonu
