Implantacja LBBAP u pacjentów po usunięciu CRT-D wiąże się z krótszym czasem zabiegu, niższą dawką promieniowania, niższym progiem stymulacji i krótszym czasem trwania zespołu QRS. Lekarze z Mediolanu ocenili retrospektywnie wszystkie przypadki usunięcia (zarówno infekcyjne, jak i nieinfekcyjne) i reimplantacji CRT-D między lipcem 2022 a kwietniem 2023 r. Po usunięciu CRT-D wykonywano wenografię w celu podjęcia decyzji dot. późniejszej reimplantacji – w przypadku niekorzystnej anatomii drzewa żylnego implantowano LBBAP za pomocą elektrody na mandrynie. Przeanalizowano 26 pacjentów o średnim wieku prawie 70 lat. W 42% układ usunięto z powodu infekcji loży, 31% z powodu uszkodzenia i 27% z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Średni wiek usuwanych elektrod wyniósł blisko 7,5 roku. W 96% przypadków usunięto wszystkie elektrody. W 46% przypadków implantowano LBBAP, a w 54% – elektrodę lewokomorową przez zatokę wieńcową. LBBAP w porównaniu z reimplantacją elektrody lewokomorowej przez zatokę wiązało się z:
- krótszym czasem zabiegu (109,5±34,2 vs. 126,5±46,8 min; p < 0,001),
- niższym czasem skopi (877,0±234,6 vs. 1332,0±515,1 s; p < 0,001),
- niższym progiem stymulacji (0,7±0,1 V vs. 1,4±0,6 V; p < 0,001),
- węższym wystymulowanym zespołem QRS (105±13 ms vs. 127±10 ms; p < 0,001).
https://academic.oup.com/europace/advance-article/doi/10.1093/europace/euae101/7658535
