Stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa (LBBP) wiąże się z lepszą synchronią pracy komór niż stymulacja lewoprzegrodowa (LVSP) i dwukomorowa (BVP) u pacjentów ze wskazaniami do terapii resynchronizującej. Badacze ocenili 35 pacjentów ze wskazaniami do resynchronizacji (średni QRS 168±28 ms, średnia EF 29%), którym podczas zabiegu implantacji układu stymulującego wykonano EKG ultrawysokiej częstotliwości (UHF-ECG). Synchronię skurczu lewej komory zmierzono na podstawie różnicy między pierwszą aktywacją QRS w odprowadzeniach V1-V8 a ostatnią aktywacją w V4-V8. Hemodynamikę skurczu lewej komory oceniono na podstawie inwazyjnego pomiaru ciśnienia skurczowego w czasie licznych przejść między stymulacją LBBP, LVSP, BVP. LBBP zapewniała lepszą synchronię skurczu lewej komory niż BVP (-10 ms; 95% CI -16, -4; p = 0,001), a różnica między LVSP a BVP była nieistotna statystycznie (-5 ms; 95% CI -12, 1; p = 0,1). LBBP wiązała się z generowaniem wyższego ciśnienia skurczowego niż BVP (4%; 95% CI 2, 5; p < 0,001) w przeciwieństwie do LVSP (1%; 95% CI 0, 2; p = 0,1). Różnice w mierzonych parametrach były większe w podgrupie osób z kardiomiopatią nieniedokrwienną.
