Leki antyarytmiczne klasy Ic skutecznie zmniejszają liczbę dodatkowych pobudzeń komorowych u pacjentów z kardiomiopatią nieniedokrwienną i implantowanym ICD, prowadząc do wzrostu frakcji wyrzutowej i zwiększenia odsetka stymulacji biwentrykularnej. Badacze z University of Pennsylvania przeanalizowali retrospektywnie pacjentów z kardiomiopatią nieniedokrwienną i ICD leczonych flekainidem lub propafenonem w jednym ośrodku w latach 2014-2022. Oceniano odsetek dodatkowych pobudzeń komorowych, frakcję wyrzutową lewej komory i odsetek stymulacji dwukomorowej. Zidentyfikowano 34 chorych – 23 z nich leczono flekainidem, a 11 – propafenonem. Przed włączeniem leków klasy Ic leczenie antyarytmiczne innym lekiem zawiodło w 62% przypadków, a ablacja nie przyniosła oczekiwanego efektu w 68%. Po włączeniu leków klasy Ic ładunek arytmii komorowej spadł średnio z 20±13% do 6±7% (p < 0,001), frakcja wyrzutowa wzrosła z 33±9% do 37±10% (p = 0,01), a odsetek stymulacji biwentrykularnej zwiększył się z 85±9% do 93±7% (p = 0,01). W porównaniu z roczną obserwacją przed włączeniem leku klasy Ic rzadziej występowały epizody utrwalonego częstoskurczu komorowego (2 vs 9 pacjentów) i przyjęcia z powodu zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca (2 vs. 3 pacjentów).
Leki klasy Ic u pacjentów z ICD z kardiomiopatią nieniedokrwienną
