MRI wykonany u pacjentów z kardiomiopatią nie-niedokrwienną, z EF ≤ 35%, z LBBB pomaga ocenić, kto odniesie korzyści z ICD. Autorzy przeprowadzili prospektywne badanie na grupie osób z kardiomiopatią nie-niedokrwienną, z LBBB, EF ≤ 35% i niewydolnością serca, którym wykonywano MRI przed implantacją CIED. Jeśli w MRI objętość blizny wynosiła < 10%, implantowano LBBP (grupa I), a gdy wyniosła ≥ 10% – LBBP z ICD (grupa II). Pierwszorzędowy punkt końcowy zdefiniowano jako: czas do zgonu, hospitalizacji z powodu niewydolności serca, utrwalonej arytmii komorowej. Oceniano również odsetek osób z poprawą EF o ≥ 15% po pół roku, odsetek osób z EF ≥ 50% po 6 i 12 miesiącach.
Włączono 225 pacjentów: 202 do grupy I (z < 10% blizny w MRI) i 23 do grupy II (z ≥ 10% blizny w MRI). W grupie I implantowano dwujamowy stymulator z elektrodą stymulującą lewą odnogę pęczka Hisa 188 chorym (93%) i LOT-CRT-P u 14 pacjentów (7%). W grupie II implantowano ICD z elektrodą do stymulacji lewej odnogi pęczka Hisa u 23 osób. Obserwacja trwała 30 ± 19 miesięcy. W tym okresie pierwszorzędowy punkt końcowy (zgon, hospitalizacja z powodu niewydolności serca, utrwalona arytmia komorowa) wystąpił u 6,9% osób z grupy I i 26,1% z grupy II (HR 16,52, 95% CI 3,41-80,28, p = 0,0005). U 78,2% osób z I grupy i 15,7% z grupy II stwierdzono poprawę EF po pół roku o ≥ 15% (p < 0,0001). Odsetek pacjentów z EF ≥ 50% wyniósł odpowiednio po 6, 12, 24 miesiącach: 64,8% vs. 5,2%, 74,6% vs. 5%, 82,2% vs. 5% między I a II grupą. Predyktorami normalizacji frakcji wyrzutowej w grupie I były: mniejsza objętość lewej komory, RWPT ≤ 80 ms, EF 30-35% i brak blizny. Predyktorami braku niekorzystnych incydentów w grupie I były: wymiary lewej komory i obecność blizny.
