Spontaniczne VT/VF nierozpoznane przez ICD lub oporne na wyładowanie było odpowiedzialne za ok. 1/3 nagłych zgonów wśród uczestników badania MADIT-CRT. W 54% nagłych zgonów nie zidentyfikowano żadnej tachyarytmii, co sugeruje nagły zgon z powodu aktywności elektrycznej bez tętna lub niedoczułości VT/VF. Do MADIT-CRT włączono 1820 pacjentów, którym implantowano ICD. W sumie 191 z nich zmarło, w tym 39 (20%) – nagle. ICD skontrolowano post-mortem u 24 z 39 osób z nagłym zgonem (zdefiniowanym jako zgon < 3 godzin od początku objawów lub zgon < 3 dni od ostatniej styczności z chorym, jeśli nie było świadków). W sumie 11 z 24 pacjentów, którym skontrolowano ICD post-mortem, miało VT/VF zakończone zgonem:
– w 6 przypadkach stwierdzono nieprawidłowe działanie ICD (nieadekwatne wyładowanie inicjujące VT/VF w 2 przypadkach i brak detekcji niskoamplitudowego lub wolnego VF w 4 przypadkach),
– w 4 przypadkach oporne lub nawracające VT/VF,
– w 1 przypadku oporna bradykardia po wyładowaniu. W pozostałych 13 przypadkach nie stwierdzono tachyarytmii, która spowodowałaby zapisanie epizodu. W badaniu patomorfologicznym opisano rozlane włóknienie miokardium u 3 pacjentów. Nie stwierdzono żadnych cech klinicznych różnicujących 11 nagłych zgonów w mechanizmie VT/VF od 13 zgonów w innym mechanizmie.
