Migotanie przedsionków, które wystąpiło podczas stanu krytycznego, jest często niezdiagnozowane i istotnie zwiększa ryzyko późniejszego rozpoznania tej arytmii. Autorzy przeanalizowali hospitalizacje na oddziale intensywnej terapii w ośrodku o trzecim stopniu referencyjności w latach 2015-2018 w poszukiwaniu epizodów migotania przedsionków w telemetrii. Wykluczono pacjentów z uprzednim rozpoznaniem migotania przedsionków. Ładunek migotania przedsionków zdefiniowano jako procent godzin z migotaniem przedsionków w monitorowaniu na oddziale intensywnej opieki. W grupie 7030 przyjęć oceniono 509 303 godzin telemetrii. Rozpoznano migotanie przedsionków związane ze stanami krytycznymi u 309 chorych, a 235 z nich przeżyło do wypisu. Późniejsze rozpoznanie migotania przedsionków postawiono u blisko 1/3 chorych po medianie obserwacji 413 dni. Podwyższony ładunek migotania przedsionków był najsilniejszym niezależnym predyktorem nawrotu migotania (OR 15,03; p = 0,002), kolejnym czynnikiem sprzyjającym nawrotowi był powiększone pole powierzchni lewego przedsionka (OR 1,12; p = 0,01). Tylko w ponad połowie przypadków chorych z migotaniem przedsionków podczas monitorowania ta arytmia była rozpoznana, a tylko co piąty chory otrzymał leczenie przeciwkrzepliwe przy wypisie.
https://academic.oup.com/europace/advance-article/doi/10.1093/europace/euac174/6763075
