Nieadekwatne interwencje ICD występują z częstością poniżej 5% w ciągu roku od implantacji ICD, a układy ICD-DX wykazują trend w kierunku rzadszych nieadekwatnych terapii w porównaniu do ICD-VR. Do badania THINGS włączono 526 pacjentów z jednojamowym ICD. Wszczepiano klasyczny układ ICD-VR z włączonym dyskryminatorem morfologii lub układ ICD-DX z jedną elektrodą komorową z pływającym dipolem w przedsionku. Wszystkie ICD zaprogramowano następująco:
- strefa VT od 170/min, licznik ≥36 pobudzeń (czas detekcji ≥15 s), włączone dyskryminatory arytmii,
- strefa VF od 214/min, licznik ≥24 pobudzeń (czas detekcji ≥7 s).
Oceniano wystąpienie nieadekwatnych terapii. W badanej grupie znalazło się ponad 80% mężczyzn, a średni wiek wyniósł 66 lat. Ok. 65% osób miało implantowany układ ICD-VR, a 35% – ICD-DX. Wskaźnik występowania nieadekwatnych interwencji wyniósł 4,2% po roku i 7,1% po 2 latach obserwacji. Ryzyko nieadekwatnych interwencji było zwiększone u młodszych pacjentów (dopasowany HR 0,97, 95% CI 0,95-0,99, p=0,013) i chorych z wywiadem migotania przedsionków (dopasowany HR 2,67, 95% CI 1,30-5,4, p=0,007). W analizie typu propesity score matching stwierdzono trend w kierunku rzadszych nieadekwatnych terapii w grupie ICD-DX w porównaniu z ICD-VR (po roku 1,8% vs. 3,5%, p=0,105).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03417-9/abstract
