Pacjent 57-letni, obciążony niewydolnością serca w klasie NYHA II z zachowaną frakcją wyrzutową, po zawale serca NSTEMI leczonym angioplastyką LCx z implantacją DES, z nadciśnieniem tętniczym, przewlekłą chorobą nerek, cukrzycą typu II, po przebytej zatorowości płucnej powikłanej zatrzymaniem krążenia (2007 r.).
W wywiadzie również choroba węzła zatokowego, napadowe migotanie przedsionków, blok przedsionkowo-komorowy I stopnia (PQ ok 360 ms), napadowy blok przedsionkowokomorowy II stopnia zaawansowany. Ponadto w EKG obserwowano zaburzenia przewodzenia śródkomorowego (QRS ok. 122 ms) [EKG 1].
zatokowego, niezbędne było uzyskanie optymalnych parametrów na elektrodzie przedsionkowej – jedyne akceptowane parametry uzyskano w dolnobocznym rejonie przedsionka prawego [seria 7, fig. 1, seria 8, fig. 1].
Ze względu na chorobę węzła zatokowego, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i prognozowany wysoki odsetek stymulacji komorowej i przedsionkowej pacjenta zakwalifikowano do wszczepienia stymulatora resynchronizującego.
Lewostronnie uzyskano dostęp żylny przez wenesekcję żyły odpromieniowej dla elektrody prawokomorowej i przedsionkowej oraz poprzez wenepunkcję – dla elektrody lewokomorowej. Po implantacji elektrody prawokomorowej zakontrastowano z użyciem balonu układ żylny serca zobrazowano niekorzystną anatomię żył serca w rejonie żyły marginalnej i międzykomorowej przedniej [seria 1, fig. 90/157], [seria 2, fig. 65/169].
Uwidoczniono dość dobry spływ z rejonu żyły marginalnej prawej [seria 2, fig. 118/169], tędy również wprowadzono elektrodę lewokomorową [seria 6, fig. 2/2, seria 7, fig. 1/1], obejmującą rejon przednio-boczny lewej komory. Biorąc pod uwagę chorobę węzła zatokowego, niezbędne było uzyskanie optymalnych parametrów na elektrodzie przedsionkowej – jedyne akceptowane parametry uzyskano w dolnobocznym rejonie przedsionka prawego [seria 7, fig. 1, seria 8, fig. 1].
Ostatecznie uzyskano skuteczną stymulację przedsionka i akceptowalną stymulację biwentrykularną [EKG 2].
Widać więc, że celem uzyskania optymalnych parametrów elektrod warunkujących optymalną pracę urządzenia i tym samym optymalny efekt leczenia może być konieczne zastosowanie niestandardowych lokalizacji elektrod zarówno do stymulacji przedsionka, jak i komór.
