Nowa koncepcja stałej stymulacji serca

Łukasz Januszkiewicz

Dlaczego warto przeczytać: Naukowcy z Mayo Clinic w Rochester skonstruowali prototyp epikardialnego fizjologicznego stymulatora serca. Stosowanie klasycznych układów stymulujących serce wiąże się m.in. z ryzykiem infekcji, niedomykalności trójdzielnej, a także stwarza potencjalne ryzyko podczas usuwania elektrod. Jednocześnie w literaturze są dane wskazujące na pewne korzyści płynące ze stymulacji obu przedsionków u pacjentów z wydłużonym przewodzeniem międzyprzedsionkowym. Dlatego celem pracy autorów było stworzenie prototypu urządzenia stymulującego wszystkie 4 jamy serca wszczepialnego przezskórnie bez wykorzystania dostępu naczyniowego. 

Nowy stymulator implantowano 12 psom. Prototyp urządzenia składał się z długiej elektrody, na której było 8 pierścieni stymulujących ułożonych parami. Odległość między pierścieniami 1-2 a 3-4 była podobna do odległości 5-6 i 7-8. Poszczególne pary pierścieni miały znajdować się nad odpowiednimi jamami serca. Na końcu elektrody znalazły się 4 konektory IS-1, które podłączono do dostępnego komercyjnie stymulatora. Elektrodę implantowano z dostępu podmostkowego do zatoki poprzecznej osierdzia (dostęp porównywalny do stosowanego podczas ablacji epikardialnej) przez prototyp sterowalnej koszulki epikardialnej. Po przejściu koszulką przez zatokę poprzeczną osierdzia implantowano epikardialną elektrodę w docelowym położeniu. Cztery pary pierścieni stymulujących wyczuwały sygnały elektryczne poszczególnych jam serca i stymulowały je. Zabieg wykonywano pod kontrolą fluoroskopii. Elektrodę fiksowano w okolicy dostępu, a następnie tunelowano do loży ze stymulatorem wytworzonej na plecach zwierzęcia. 

Parametry wyczuwania i stymulacji były akceptowalne (załamek P ok. 2 mV, załamek R ok. 4 mV, próg stymulacji przedsionków ok. 2V, próg stymulacji komór ok. 1,5V). W 10 (83%) przypadkach udało się uzyskać stymulację dwukomorową (definiowaną jako redukcję szerokości zespołu QRS podczas stymulacji dwóch komór w porównaniu do stymulacji jednej komory). Skuteczną stymulację biatrialną (analogiczna definicja) uzyskano w 6 (50%) przypadkach. W 5 (42%) przypadkach obserwowano stymulację nerwu przeponowego, którą zniwelowano poprzez repozycję urządzenia. Nie stwierdzono ostrych powikłań okołozabiegowych. Podsumowując, nowy prototyp stymulatora serca okazał się być skuteczny i bezpieczny na modelu zwierzęcym, pozwalał na skuteczną stymulację jam serca w większości przypadków. Autorzy zwrócili uwagę na możliwe ograniczenia: brak danych dot. długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa (m.in. reakcja osierdzia na ciało obce), wpływu na hemodynamikę i synchronię pracy serca. 

https://cslide-us.ctimeetingtech.com/acc2020_eposter/attendee/eposter/poster/3687

Total
0
Shares
Powiązane Artykuły