Suma czasów do szczytu załamka R w odprowadzeniu I i V6 pozwala na lepsze rozpoznanie LBBAP niezależnie od morfologii zespołu QRS i osi serca. Krakowscy badacze sprawdzili, czy łączny czas do szczytu załamka R mierzony w odprowadzeniach znad ściany bocznej (I, aVL, V5, V6) lepiej obrazuje czas aktywacji lewej komory. Przeanalizowano 519 EKG z nieselektywną stymulacją lewej odnogi pęczka Hisa i 176 EKG ze stymulacją przegrodową lewej komory, a następnie określono optymalne punkty odcięcia czasu do szczytu załamka R dla każdego z odprowadzeń, a także ich kombinacji w celu znalezienia najlepszego kryterium różnicującego nieselektywną stymulację lewej odnogi pęczka Hisa od stymulacji przegrodowej lewej komory. Uzyskane wartości przedstawiono oddzielnie dla zdrowego/chorego układu przewodzącego.
Największe pole pod krzywą (97,1%/89,2%) uzyskano dla sumy czasów do szczytu załamka R w odprowadzeniach I i V6. Największe pole pod krzywą dla pojedynczego odprowadzenia uzyskano dla I (95,1%/87,4%), następnie V6 (93,6%/87,1%), V5 (93,0%/86,5%), aVL (84,8%/74,6%). Suma czasów do szczytu załamka R nie zależała od zmian morfologii zespołu QRS, a w odprowadzeniach V6 i I często obserwowano przeciwne odpowiedzi na zmiany osi. Z kolei wszystkie czasy do szczytu załamka R w pojedynczym odprowadzeniu były wrażliwe na odchylenia osi i morfologię zespołu QRS. Optymalne diagnostycznie punkty odcięcia globalnego czasu do szczytu załamka R wyniosły 162,5/187,5 ms, a dla odprowadzenia I – 81,5/90,5 ms.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03464-7/abstract
