Starsi pacjenci, którym wszczepiono ICD w prewencji pierwotnej w trakcie lub ≤ 3 miesięcy od nieplanowej hospitalizacji, mieli 1,5-2,8 razy wyższe ryzyko zgonu w porównaniu ze stabilnymi, ambulatoryjnymi pacjentami, którym implantowano ICD. Autorzy zidentyfikowali pacjentów po 66. roku życia z bazy Medicare, którym wszczepiono ICD w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego w latach 2008-2018. Oceniono śmiertelność i ryzyko zgonu w trzech interwałach: 0-30 dni od zabiegu, 31-90 dni i 91-365 dni. Porównano rokowanie trzech grup chorych:
- po implantacji ICD podczas nieplanowej hospitalizacji,
- po implantacji ICD ≤ 3 miesięcy od nieplanowej hospitalizacji,
- po implantacji ICD bez nieplanowej hospitalizacji w ciągu ≤ 3 miesięcy.
Do analizy włączono 61 710 pacjentów (mediana wieku 76 lat) – 19% znalazło się w pierwszej grupie, 25% w drugiej, a 56% w trzeciej. Wskaźniki śmiertelności na 100 osobolat były najwyższe w ciągu 0-30 dni i wyniosły 38 (34-42) i 22 (19-24) odpowiednio dla pacjentów po implantacji ICD w czasie nieplanowej hospitalizacji i ≤ 3 miesięcy od nieplanowej hospitalizacji. W okresie 91-365 wskaźniki te spadły do 21 (20-22) i 16 (15-17). W porównaniu z pacjentami po implantacji bez wywiadu nieplanowej hospitalizacji w ciągu ≤ 3 miesięcy ryzyko zgonu w czasie 0-30 dni od zabiegu wyniosło:
- 5,5 (4,5-6,8) pacjentów po implantacji ICD podczas nieplanowej hospitalizacji,
- 3,4 (2,8-4,2) pacjentów po implantacji ICD ≤ 3 miesiące od nieplanowej hospitalizacji.
Ryzyko to spadło w okresie 91-365 dni do wartości:
- 2,0 (1,8-2,1) pacjentów po implantacji ICD podczas nieplanowej hospitalizacji,
- 1,6 (1,5-1,7) pacjentów po implantacji ICD ≤ 3 miesiące od nieplanowej hospitalizacji.
Autorzy sugerują, że hospitalizacja najprawdopodobniej identyfikuje bardziej chorą populację, w której śmiertelność całkowita może być podwyższona, i zalecają rozważenie implantacji ICD po 90 dniach od nieplanowego pobytu w szpitalu.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)02562-1/fulltext
