Wczesne włączenie bezpośredniego doustnego antykoagulantu po udarze niedokrwiennym u pacjenta z migotaniem przedsionków jest bezpieczne i wydaje się obniżać ryzyko późniejszych zdarzeń niedokrwiennych. Do badania ELAN prowadzonego w 15 krajach zakwalifikowano 2013 pacjentów po świeżym udarze niedokrwiennym z migotaniem przedsionków, których zrandomizowano do wczesnego włączenia bezpośredniego doustnego antykoagulantu (w ciągu 48 godzin w przypadku małego udaru, po 3-4 dniach w przypadku umiarkowanego udaru, po 6-7 dniach w przypadku dużego udaru) lub późniejszego włączenia (po 3-4 dniach w przypadku małego udaru, po 6-7 dniach w przypadku umiarkowanego udaru, po 12-14 dniach w przypadku dużego udaru). Złożony punkt końcowy składał się z: nawrotu udaru niedokrwiennego, zatorowości obwodowej, poważnego krwawienia pozaczaszkowego, objawowego krwawienia śródczaszkowego, zgonu z przyczyn naczyniowych w ciągu 30 dni od randomizacji.
W badanej grupie 37% uczestników miało mały udar, 40% – umiarkowany, a 23% – duży. Złożony punkt końcowy wystąpił u 2,9% z grupy wczesnego włączenia leczenia przeciwkrzepliwego i 4,1% z grupy późniejszego leczenia (różnica -1,18 punktów proc., 95% CI -2,84 do 0,47). Ponowny udar mózgu w ciągu 30 dni wystąpił u 1,4% z grupy wczesnego leczenia i 2,5% z grupy późniejszego leczenia (OR 0,57; 95% CI 0,29-1,07), a w obserwacji 90-dniowej odpowiednio u 1,9% i 3,1% (OR 0,60; 95% CI 0,33-1,06). Objawowe poważne krwawienia śródczaszkowe wystąpiły u dwóch pacjentów w obu grupach w ciągu 30 dni.
