Celem badania przeprowadzonego przez Zanotto i wsp. było scharakteryzowanie modelu organizacji pracy ośrodków prowadzących telemonitoring pacjentów z urządzeniami wszczepialnymi. Ankiety rozstały rozesłane do wszystkich 57 ośrodków posiadających przynajmniej pięcioletnie doświadczenie oraz będących członkami projektu Italian Home Monitoring Expert Alliance (HMEA), którego celem jest stworzenie ogólnokrajowego rejestru danych dotyczących telemonitorowania pacjentów z urządzeniami wszczepialnymi. Kwestionariusz składał się z dwóch części:
- pierwsza miała na celu zbadanie modelu organizacyjnego zespołu telemonitoringu;
- druga składała się z pytań dotyczących sposobu i czasu reakcji na zdalne alarmy dotyczące następujących aspektów:
- funkcjonowania urządzenia,
- epizodów migotania przedsionków,
- komorowych zaburzeń rytmu,
- parametrów niewydolności serca.
Wyniki
- 26% placówek miało pod swoją opieką > 800, 24% między 500 a 800, 33% między 200 a 499 i 17% mniej niż 200 pacjentów telemonitorowanych.
- Najczęstszy model zespołu telemonitoringu (72%) opierał się na współpracy między personelem pielęgniarskim a lekarskim:
- typowy zespół składał się z dwóch osób z personelu lekarskiego i jednej osoby z personelu lekarskiego,
- zapisy w pierwszej kolejności były analizowane przez pielęgniarkę/ pielęgniarza, a następnie, w razie przypadków wątpliwych, przez lekarza,
- w pozostałych przypadkach wszystkie zapisy telemonitoringu analizował samodzielnie lekarz.
- Wśród pacjentów telemonitorowanych kontrolę urządzenia w poradni prowadzono zwykle:
- co 12 miesięcy w przypadku pacjentów z rozrusznikiem serca i ILR,
- co 6 miesięcy w przypadku pacjentów z ICD lub CRT.
- Usługi telemonitoringu w 73% oddziałów były prowadzone jedynie w normalnych godzinach pracy:
- 22% oddziałów prowadziło 24-godzinny monitoring dla alertów czerwonych;
- 22% oddziałów prowadziło 24-godzinny monitoring dla alertów czerwonych;
- ponad 90% placówek używało wszystkich dostępnych alertów dotyczących problemów technicznych urządzenia:
- wysoki próg stymulacji,
- niska amplituda wykrywania,
- impedancja poza zakresem;
- najczęstszą reakcją na alerty tej klasy była nieplanowana wizyta w szpitalu (63% ośrodków);
- 28% ośrodków kontynuowało telemonitoring do następnej planowej wizyty w poradni;
- 9% ośrodków nawiązywało kontakt telefoniczny z pacjentem.
- W celu wykrywania migotania przedsionków ośrodki przyjmowały różne progi dla indukcji alarmu:
- 72% ośrodków ustaliło próg alertu dla migotania przedsionków na 2,4 do 7,2 godzin (AF burden od 10% do 30%),
- 13% używało bardziej rygorystycznego kryterium ? już kilka minut AF (AF burden > 0%) wystarczyło, aby włączyć alert;
- wygenerowany alert w 64% powodował wezwanie na przedwczesną kontrolę, a w 36% kontakt telefoniczny z pacjentem.
- Znakomita większość ośrodków utrzymywała włączone wszystkie dostępne alerty wykrywające różne formy arytmii komorowych:
- w zależności od ciężkości wykrytego epizodu ośrodki stosowały różny follow-up ? od natychmiastowego wezwania pacjenta na wizytę do pilnego kontaktu telefonicznego;
- w przypadkach pojedynczego epizodu VT 34% ośrodków nie podejmowała żadnej interwencji.
- Alerty dotyczące parametrów niewydolność serca:
- wszystkie ośrodki monitorowały stale odsetek stymulacji CRT;
- inne parametry, takie jak: PVC (przedwczesne pobudzenia komorowe), czynność serca w spoczynku i średnia były monitorowane przez 50% ośrodków;
- 51% ośrodków miało nawiązaną bezpośrednią współpracę z poradniami opiekującymi się konkretnymi pacjentami z niewydolnością serca;
- czynność serca i AF burden były postrzegane przez ośrodki jako najbardziej użyteczne klinicznie w monitoringu pacjentów z niewydolnością serca;
- impedancja klatki piersiowej i aktywność pacjenta zostały uznane jako mniej wiarygodne;.
Wnioski
- Większość ośrodków prowadzących telemonitoring przyjmuje model, w którym za obserwowanie alertów w pierwszej kolejności odpowiedzialny jest personel pielęgniarski; typowy zespół składa się z jednej osoby z personelu pielęgniarskiego oraz dwóch z personelu lekarskiego.
- Telemonitoring był oferowany większości pacjentów ze wszczepionymi urządzeniami ICD/CRT i mniejszości pacjentów ze stymulatorem serca.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6436519/.
