Resynchronizacja za pomocą jednej elektrody typu DX implantowanej w okolicę lewej odnogi pęczka Hisa jest skuteczna i prostsza w wykonaniu niż wszczepienie klasycznego układu CRT-D. Włosi z Taranto wszczepili 4 pacjentom z HFrEF, rytmem zatokowym i zaburzeniami przewodzenia (2 osoby z PQ > 300 ms, 1 pacjent z napadowym blokiem przedsionkowo-komorowym trzeciego stopnia, 1 pacjent z niespecyficznymi zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego) jednokoilową elektrodę defibrylującą z pierścieniem do wyczuwania w przedsionku. Zabieg wykonano za pomocą zmodyfikowanej ręcznie koszulki do punkcji transseptalnej 8,5 Fr o zagięciu 120 stopni. Koszulka ta została pozbawiona zastawki i skrócona o 13 cm. Zabiegi przeprowadzono u 4 chorych (3 mężczyzn, średni wiek 66 lat) – uzyskano zespół QRS o średniej szerokości 108 ms. Średni czas skopii, pomijając pierwszy przypadek, wyniósł 10 ± 3 minuty, a czas zabiegu 43 ± 6 minut. Średni sensing załamka R wyniósł 8,2 ± 2,1 mV, średnia impedancja 68 ± 12 Ohm, a średni próg stymulacji 1,1 ± 0,8V. U wszystkich wykonano test defibrylacji – był u każdego chorego skuteczny energią 22J.
Pierwsze przypadki CRT-D z LBBAP za pomocą jednej elektrody DX
