Wczesna strategia przywracania rytmu zatokowego zmniejsza działania niepożądane związane z nerkami w porównaniu z kontrolą rytmu komór u pacjentów z migotaniem przedsionków i przewlekłą chorobą nerek. Badacze zidentyfikowali 20 886 chorych z migotaniem przedsionków i oszacowanym przesączaniem kłębuszkowym, u których przywracano rytm zatokowy lub kontrolowano częstość pracy komór w ciągu roku od rozpoznania arytmii w latach 2005-2015 w koreańskiej narodowej bazie danych ubezpieczeń zdrowotnych. Oceniono występowanie złożonego punktu końcowego, w którym znalazły się: spadek eGFR o ≥ 30%, ostre uszkodzenie nerek, niewydolność nerek, zgon z przyczyn nerkowych lub sercowo-naczyniowych w analizie propensity score matching pacjentów, którym przywracano rytm zatokowy lub kontrolowano częstość pracy komór z lub bez istotnej choroby nerek (eGFR < 60 ml/min/1,73 m2). W badanej populacji o średniej wieku 62 lata 2213 osób miało eGFR < 60 ml/min/1,73 m2, a wczesne przywracanie rytmu zatokowego wiązało się z niższym ryzykiem wystąpienia złożonego punktu końcowego w porównaniu z kontrolą częstości rytmu komór (wskaźnik występowania 2,77 vs. 3,92 na 100 osobolat, HR 0,70; 95% CI 0,52-0,95). U osób bez istotnej choroby nerek nie wykazano istotnej różnicy w występowaniu złożonego punktu końcowego (HR 1,06; 95% CI 0,96-1,18).
Powikłania nerkowe w migotaniu przedsionków i przewlekłej chorobie nerek
