Obecność późnego wzmocnienia kontrastowego w MRI jest silnym predyktorem arytmii komorowych u pacjentów z kardiomiopatią nieniedokrwienną z implantowanym ICD w prewencji pierwotnej. Naukowcy z Lizbony porównali skuteczność stratyfikacji ryzyka wystąpienia arytmii komorowych zagrażających życiu za pomocą późnego wzmocnienia kontrastowego i skali MADIT-ICD. W skali MADIT-ICD (https://akademiaelektroterapii.pl/skala-madit-icd-ocenia-spodziewane-korzysci-z-implantacji-icd/) uwzględnione zostały następujące zmienne: ciśnienie skurczowe < 140/min – 2 punkty, zawał serca – 2 punkty, wiek < 75. roku życia – 2 punkty, płeć męską – 2 punkty, uprzedni nsVT – 2 punkty, EF – 25% – 1 punkt – 1 punkt, arytmię przedsionkową – 1 punkt, częstość akcji serca > 75/min – 1 punkt. W tej skali wynik – 7 punktów wskazuje na duże zagrożenie istotną arytmią komorową. Pierwszorzędowym punktem końcowym był nagły zgon sercowy lub arytmia > 200/min. Włączono 151 pacjentów, wśród których – stanowili mężczyźni, średni wiek wyniósł 62 lata; etiologia niedokrwienna niewydolności serca była obecna u 93 chorych. Łącznie 67 osób z kardiomiopatią niedokrwienną (72%) i 26 z kardiomiopatią nieniedokrwienną (45%) miało wysokie ryzyko w skali MADIT-ICD (- 7 punktów). Z kolei późne wzmocnienie kontrastowe stwierdzono u 100% osób z kardiomiopatią niedokrwienną i 76% z kardiomiopatią nieniedokrwienną. W trakcie 21-miesięcznej obserwacji pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 21 chorych – 11 z kardiomiopatią niedokrwienną i 10 z nieniedokrwienną. W grupie z kardiomiopatią nieniedokrwienną i MADIT-ICD – 7 punktów stwierdzono 7 punktów końcowych (26,9%), a u osób z MADIT-ICD < 7 – 3 punkty końcowe (9,4%). W tej samej populacji opisano 10 incydentów (23%) u osób z późnym wzmocnieniem kontrastowym i 0 u osób bez późnego wzmocnienia kontrastowego (p = 0,036). Frakcja wyrzutowa lewej komory była porównywalna u osób z epizodami arytmii lub bez nich, a także u chorych z lub bez późnego wzmocnienia kontrastowego.
Późne wzmocnienie kontrastowe czy skala kliniczna MADIT-ICD lepiej stratyfikuje ryzyko nagłego zgonu?
